Polska Kasa Opieki
Jeszcze przed I wojną światową na emigracji znalazły się ponad 4 mln Polaków, w 20-leciu międzywojennym wyjechały kolejne 2 mln. Jako państwowa instytucja finansowa PKO napotykała za granicą problemy prawne z obsługą przekazów do kraju od Polonii oraz z obsługą handlu zagranicznego. Z inicjatywy Kasy w 1929 r. Ministerstwo Skarbu podjęło decyzję o założeniu Banku Polska Kasa Opieki w formie spółki akcyjnej. Wszystkie akcje były własnością Pocztowej Kasy Oszczędności.
Pierwszy zagraniczny oddział nowego banku uruchomiono 3 lutego 1930 r. w Paryżu, następny w Buenos Aires. W Argentynie, gdzie prawo nie zezwalało na działalność zagranicznych banków, był to formalnie odrębny bank o nazwie Banco Polaco. Kolejne oddziały PKO otwarto w Palestynie (1933) i USA (1939).
Polska Kasa Opieki prowadziła nie tylko działalność finansową. Oddziały PKO zajmowały się też działalnością kulturalną i społeczną. Bank fundował stypendia dla uczniów, zakładał i dotował biblioteki, a we Francji założył internat dla ubogich dzieci z polskich rodzin.
Jednym z pracowników Banco Polaco w Buenos Aires był Witold Gombrowicz. Polski pisarz w argentyńskiej placówce pracował przez 8 lat, od 1947 r. Sporządzał raporty finansowe, pracował w bibliotece i publikował w bankowym biuletynie. Wówczas napisał „Trans-Atlantyk” i sporą część „Dzienników”. O swojej pracy w Banku wspominał m.in. w prywatnych dziennikach, wydanych pod tytułem „Kronos” w 2013 r.
Mimo formalnej niezależności Bank Polska Kasa Opieki był częścią Pocztowej Kasy Oszczędności, a do jego zadań należało koncentrowanie oszczędności polskiej emigracji oraz organizowanie i usprawnianie ruchu przekazowego pieniędzy z zagranicy do Polski i z Polski za granicę.
