Kolekcja sztuki PKO - PKO Bank Polski

To rzeźbiarz, który swoją artystyczną drogę zaczynał, jako plakacista związany ze słynnym Teatrem Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Jako rzeźbiarz zaistniał już pod koniec studiów – jego praca dyplomowa pt. „Portret totalny Karola Marksa”, stanowiła prześmiewczą odpowiedź na apel władz do artystów lat 70-tych, by tworzyli sztukę „zaangażowaną”. Znajdująca się w kolekcji PKO Banku Polskiego rzeźba „Król i Królowa, Słońce i Księżyc” to odlew splecionych postaci na wysokim postumencie, będących „w ciągłym wirującym ruchu”.

Grafik, rysownik, malarz. W latach 80-tych artysta był zaangażowany w działania solidarnościowego podziemia, tworzył prace graficzne i drukarskie. Jego działalność w „Solidarności” uwiecznił znany fotograf Chris Niedenthal, który w 1982 r. sfotografował artystę z córką. Bielawski obok grafik stworzył prace nawiązujące do malarstwa materii, czyli takiego które wykorzystuje naturalne materiały jak piasek czy ziemia lub fragmenty skorodowanej blachy jak w pracy bez tytułu z kolekcji Banku

Rysownik, grafik, performer. Artysta początkowo łączył serie rysunkowe z performansem. Włączał w obręb pracy na papierze różne obiekty: kawałki futra czy elementy z drewna. W latach 80-tych odszedł od swych początków „rysunkowych" koncentrując się na rzeźbie i organizowaniu jej przestrzeni. W instalacji „Dobranoc” Chlanda przez lekkość użytych materiałów pokazuje ulotność życia porównując ją do ulotności snu.

Twórca jest wierny malarstwu i tradycyjnym środkom malarskim, czasem jednak posługuje się nimi w przewrotny sposób. Maluje rysunki, a rysuje obrazy. Rysunki i kolaże Tomasz Ciecierskiego charakteryzują się szkicowością i futurystyczną dynamiką. Jego obrazy natomiast są zdominowane przez pejzaż. Jak mówi sam artysta od początku swojej działalności stara się znaleźć drogę do tego jak pokazać czas za pomocą pędzla.

Malarz, grafik, fotograf i poeta. Choć jego sztuka zbliżona jest do konceptualizmu, to sam artysta nie związał się z żadnym określonym kierunkiem. Na jego obrazach często można zobaczyć fascynację lingwistyką. Przykładem tego jest „Rodzaj i cień”, Dłużniewski bawi się słowem i jego rodzajem gramatycznym. W 1997 r. artysta po wypadku stracił wzrok. Później tworzył wyłącznie na podstawie tego, co pamiętał. Obrazy według jego koncepcji wykonywała żona Emilia Małgorzata, jego student Maciej Sawicki oraz jego syn Kajetan. Zmarł w 2012 r.

Malarz i grafik. Tworzy od wczesnego dzieciństwa. Jak sam mówił był chorowitym dzieckiem, często leżał w łóżku i rysował. W czasie studiów stworzył najliczniejszy z 25. cykl – „Podróże Autostopem". Dekadę później malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90-tych stworzył, m.in. cykl „Błękitny", z którego pochodzi obraz w kolekcji Banku. Artysta zmarł w 2018 r. Często mówił, że jego najważniejszym mistrzem był Nikifor. Od niego przejął realizm i groteskowość. W jego stylu można zauważyć pospieszną formę i przekształcony „prymitywizm”.

Malarz awangardowy, określany jest mianem klasyka polskiej sztuki nowoczesnej. Urodził się w Częstochowie w 1925 r. Od końca lat 50. swoje dzieła tytułował po prostu "Obrazami" nadając im kolejną rzymską numerację. Powstałe pod koniec lat 80. i późniejsze dzieła są jednobarwne lub monochromatyczne – tak jak abstrakcyjne dzieła z kolekcji PKO Banku Polskiego. Artysta poszukiwał nowej formuły malarstwa pozbawionego wszystkich innych treści, poza tymi jakie niesie działanie koloru.

Malarz, poeta, projektant graficzny. Jeden z założycieli przedsięwzięcia artystycznego „Gruppa” – artystów, którzy tworzyli nurt nowej polskiej ekspresji. Ryszard Grzyb był wydawcą pisma o tytule: „Oj dobrze, dobrze”. Początkowo zajmował się tworzeniem wielkoformatowych kompozycji temperą na kartonie. Po 1987 r. zajął się malarstwem olejnym na płótnie. Obraz bez tytułu Ryba to kompozycja nasycona przez grubą ramę okalającą rybę.

Malarz, przedstawiciel realizmu symbolicznego lub hiperrealizmu, w swoich pracach używa także fotografii jako środka wyrazu. Czasem Łukasz Korolkiewicz jest przez krytyków sztuki porównywany z Jackiem Malczewskim, co na obrazie „Pod wzgórzem” można zauważyć. W okresie stanu wojennego artysta, związany z podziemiem, namalował serię ulicznych kwietnych krzyży, symboli ulicznego protestu przeciw przemocy.

Malarz, rzeźbiarz, rysownik, twórca instalacji przestrzennych i poeta. W początkowym okresie twórczości artysta kładł nacisk na antyintelektualizm, świat wyobraźni i przywoływanie dzieciństwa. Mariusz Kruk jest jednym z najbardziej wszechstronnych polskich artystów współczesnych. Malarz wydał kilka tomików poezji, pisze bajki i opowiadania.

Rzeźbiarka, fotografka i performerka. W latach 70. i 80. XX w. zajmowała się głównie performansem w duecie z Przemysławem Kwiekiem. Duet KwieKulik wskutek zatargu z urzędnikami przez kilka lat miał zakaz opuszczania kraju. Artystom nie chciano wydać paszportów, by nie mogli prezentować swojej sztuki za granicą. Od 1987 r. Zofia Kulik tworzy samodzielnie, zajmuje się tematyką władzy, totalitaryzmu czy relacji gender.

Malarz. Należy do najmłodszych artystów współpracujących z Galerią Foksal w Warszawie. Malarstwo Roberta Maciejuka często jest określane jako „geometria w stanie napięcia”. Na jego twórczość wielki wpływ miały prace Jarosława Modzelewskiego. Artystę interesuje znak i przestrzeń, wszystkie jego obrazy są dokładnie przemyślane i wypracowane, co podkreśla także sam artysta.

Malarz surrealistyczny, z nurtem tym związany od lat 60. XX w. Rysownik, tworzy gwasze, akwarele, iluminowane rękopiśmienne książki, zajmuje się też poezją. Styl prac Zbigniewa Makowskiego będący „metafizycznym iluzjonizmem” nawiązuje do tradycji surrealizmu, ale także odwołuje się do tradycyjnych dzieł awangardy malarstwa współczesnego.

Malarz. Współzałożyciel „Gruppy", z którą wystawiał w latach 1983-92. W tym też okresie w obrazach artysty, tak jak w dziełach innych członków „Gruppy” znajdują odbicie wydarzenia, którymi żyła Polska lat 80-tych. Artystę zawsze interesował problem znaków, ich multiplikacji, zderzeń i ich zaistnienia w chaosie innych „nieznaczących” elementów.

Rzeźbiarka, performerka. Uważana za jedną z najważniejszych polskich artystek konceptualnych. Od lat interesuje wszystko to co wiąże się z procesem wzrastania, odradzania się i obumierania. Jej ulubionym „tworzywem” artystycznym jest rzeżucha. Kiełkujące nasiona tej rośliny stały się obiektem eksperymentów artystki. Od początku lat 90. XX w. Teresa Murak rozpoczęła eksperymenty z masą papierniczą.

Malarz, performer i poeta. Jeden z członków młodej formacji „Gruppa” lat 1983-92. Tak jak inni artyści z tej formacji jego twórczość lat 80. i 90. XX w. jest mocno związana z polityczną sytuacją Polski w tych dekadach. Po 1989 r. artysta odszedł nieco od wątków polityczno-społecznych i powrócił do refleksji teoretycznej, analizy formy, koloru, faktury, a w swoich obrazach skupił się na jednostce – sobie samym.

Rysowniczka, rzeźbiarka, autorka kolaży i instalacji. Przede wszystkim jest autorką monumentalnych rzeźb tworzonych z fragmentów pni drzew. Jej twórczość sytuuje się na pograniczu sztuki i natury, łączy świat natury ze światem cywilizacji. Jej prace są wykonywane prostymi narzędziami, a formy drewniane pozostają drzewami i nie zmieniają swojego charakteru.

Malarz, krytyk i publicysta artystyczny. W latach 50. i 60 XX w. występował przeciw oficjalnej stylistyce socrealizmu, postulował skupienie się na najważniejszych sprawach w wymiarze egzystencjalnym i artystycznym. Był jednym z najbardziej oryginalnych kontynuatorów tradycji kolorystycznej w malarstwie polskim. Artysta zmarł w 2012 r.

Malarz, fotograf, rysownik, performer. Najbliższymi kierunkami dla artysty są arte povera i minimalizm. W swych działaniach posługuje się surowymi materiałami jak eternit, suprema, betonowe płyty czy deski lub płótno malarskie. Ważna dziedziną twórczości Smoczyńskiego jest fotografia. Jego wielkoformatowe fotografie nie nawiązują do żadnej znanej konwencji. Twórca zmarł w 2009 r.

Malarz, rzeźbiarz, pisał komentarze literackie do swoich prac. Interesowały go różne rodzaje sztuki od asamblaży przez porównywanie malarstwa do malarstwa pokojowego (jego neutralizację), aż po używanie ciekawych materiałów jak ścinki kredek. Tworzył poetyckie instalacje z dębowych tablic, różnych rozmiarów i kształtów z czasem zbliżonych wyglądem do nagrobnych steli, inkrustował je ołowiem. Zmarł w 2001 r.

Malarz, grafik, fotograf i eseista. Malarstwo Tarasina jest sposobem szukania prawdy o świecie, metodą odkrywania reguł, którymi rządzi się przyroda. Artysta zmienia ten obraz natury, za pomocy pojedynczych spreparowanych form „pozbawia naturę życia”. Jego dzieła wyglądają jak zapis nutowy czy zapis hieroglifów a odczytać je może tylko ten, który zna klucz ich odszyfrowania. Artysta zmarł w 2009 r.

Malarz. Początkowo malarstwo Tatarczyka było syntezą kształtów, kolorem i rytmem odnosiło się do pejzażu. Obrazy tego artysty dość dużych formatów, ustalały jedność autonomicznego gestu i efektu światła w sugerowanej wizji natury, w przestrzeni. Obrazy Tatarczyka – ascetyczne i precyzyjnie wykonane – ukazują łatwo rozpoznawalne fragmenty otaczającej nas rzeczywistości. Malarz zmarł w 2010 r.

Malarka. Jej pierwsze prace miały kolażowe motywy dekoracyjne, które szyfrowały sens wypowiedzi artystki. Później ważnym wątkiem w malarstwie Wolniak stało się nawiązanie do historii z życia w socjalistycznym kraju. Charakterystyczne dla artystki są też malowane niemal portretowe dywany, duże obrazy mają swój niepowtarzalny charakter.

Oglądając rzeźbę Krzysztofa Bednarskiego mamy wrażenie, że postaci z postumentu obracają się nieustannie. „Król i królowa, słońce i księżyc” to odlew-symbol. Na górze widać wirującą parę, na dole symbole upływającego czasu – satelity Ziemi i gwiazdy, wokół której Ziemia się obraca. Całość jest niemal mistyczna jak spod ręki alchemika. Inspiracją do powstania rzeźby miała być lektura pism szwajcarskiego psychiatry Carla Gustava Junga, który uważał alchemię za pre-psychologię.

Dzieło z 1996 r. to efektowny, duży relief z pokrytego rdzą dużego kawałka blachy. Praca jest uznawana za jeden z elementów refleksji artysty nad obrazem i obrazowaniem, nad tradycją malarstwa w ogóle. Artysta wydobywa fakturę materii zardzewiałej blachy jej szorstkość i gładkość zarazem. Praca jest przykładem cyklu „obrazów metalowych" Bielawskiego.

Instalacje rzeźbiarskie Marka Chlandy, tak jak „Dobranoc” z kolekcji PKO Banku Polskiego, są przemyślanymi konstrukcjami. Pokazują istnienie i funkcje ciała lub rzeczy w przestrzeni, jego współzależności z innymi elementami. Kompozycja „Dobranoc” w bardzo konkretny sposób pokazuje niepewność snu i kruchość fizycznego świata. Użyte przez artystę materiały, ich ciężar, sprawiają, że cała instalacja „unosi się w powietrzu”. A los maski stanowiącej centralny punkt instalacji zależy tylko od grawitacji

Tryptyk bez tytułu Tomasza Ciecierskiego to wspomniana próba „zatrzymania czasu”. Obraz powstawał od prawej do lewej strony z nachodzących na siebie kolejno warstw. Jedna wychodzi spod drugiej. Nierówne części obrazu dzieli ciąg pocztówek pomalowanych na czerwono. Obraz przypomina jazdę samochodem przy zmieniającym się krajobrazie. Na tryptyku Tomasza Ciecierskiego dostrzec można elementy lasu czy mijanych ludzi.

Od połowy lat 80. artysta skupił się nad badaniem związków między znaczeniem słów, a ich rodzajem gramatycznym w różnych językach. W pracy „Rodzaj i cień" mamy do czynienia z analizą lingwistyczną rzeczownika: cień. Po francusku jest rodzaju żeńskiego („une ombre") a po niemiecku męskiego („Der Schatten"). Praca jest zestawem składającym się z dwóch kwadratowych płócien: francuskiego z napisem „LE GENRE ET L'OMBRE" oraz niemieckiego z napisem „DAS GESCHLECHT UND DER SCHATTEN". Odpowiednio do tego francuska część dyptyku zdominowana jest przez kolor niebieski, a niemiecka przez czerwony. Na wystawie „Rodzaj i cień" z 1985 r. prezentowane były też analogiczne kompozycje wykonane przez artystę dla innych języków. Przedstawione na płótnach dwie postacie są androgeniczne. Dolna, rozczłonkowana, niejako zdekonstruowana postać ma jednak widoczne męskie genitalia. Środki wyrazu są minimalistyczne, by nie odwracać uwagi przekazu jaki niesie dzieło.

Obraz z cyklu „Błękitny" (cykl XX), który artysta rozpoczął w latach 90-tych, jest związany ze zbliżaniem się malarza do sztuki abstrakcyjnej, nieprzedstawiającej. Edward Dwurnik zachowuje jednak element przedstawieniowości poprzez odwołanie do morskich fal. Dzieło eksponuje możliwości szerokiego szybkiego, gestu malarskiego i bogactwo kolorystycznych rozwiązań. Edward Dwurnik namalował ponad 7 tysięcy obrazów, z czego jak sam mówił tylko 500. pozostało w jego domu.

Obrazy bez tytułów, które mają tylko numery „612” i „613” z kolekcji PKO Banku Polskiego datowane są na 1990 r. Sam artysta nie chciał tytułować swoich obrazów dając ten przywilej odbiorcy – widzowi. Numer „612” rozwiązany został w fioletach, które ewoluują cieniując od różowawej białości u góry obrazu aż do ciemnego fioletu z przebłyskami innych barw w dolnej części minimalistycznej kompozycji. Dół obrazu jest „ciężki” od farby nałożonej grubą warstwą. Dzieło wykorzystuje elementu tektoniki, dolna część jest „ciężka”, górna zaś „lekka”. Drugie dzieło Stefana Gierowskiego DCXIII, czyli „613” dekadę temu zostało sprzedane na aukcji za 470 tys. zł, przez co artysta stał się jednym z najlepiej wycenianych malarzy na polskim rynku sztuki współczesnej. Tak jak „612” na obrazie „613” widać grę faktur i kolorów. To charakterystyczne twórczości Gierowskiego, którego określa się mianem kontynuatora sztuki koloryzmu.

Ryszard Grzyb głównie skupia się na dwóch motywach w swojej sztuce. Pierwszy związany jest z ikonografią szamańską. Drugi to motywy zwierzęce wyjątkowo mocno namalowane. Obraz z kolekcji PKO Banku Polskiego z początku lat 90. przedstawia wpisaną w dużą, poziomą kompozycję Rybę obwiedzioną czerwonym konturem. Tło za rybą daje wrażenie po części nieba, po części wody. Wyobrażenia zwierząt, przeplatane z niedookreślonymi formami tworzą dekoracyjne kompozycje mocno nacechowane emocjonalnie.

Ryszard Grzyb w swoich płótnach do początku lat 90. kreuje barwne wizje, w których pojawiają się postaci zwierząt. Kompozycja na obrazie zachwyca mocnym żółcieniem. Wykorzystuje elementy świata roślin, zwierząt i człowieka. To graficzne a zarazem malarskie pokazanie zespolenia człowieka z naturą.

Obraz „Pod wzgórzem” jest niemal fotograficznym odwzorowaniem podwórka. W ogrodzie pełnym soczystej zieleni leży porzucona lalka nadająca całości niepokoju i tajemnicy. Kontrapunktem dla lalki jest stół - blok betonowy ocieniony pod drzewem. Dzieło oddaje niezwykłą, pełną napięcia, atmosferę ulotnej chwili tak charakterystyczną dla malarstwa Łukasza Korolkiewicza. Powiewająca w oknie betonowego budynku firanka może tę ulotność symbolizować.

„Tyle jest rzeczywistości co sznurowadeł” – to słowa Mariusza Kruka, którego obrazy z kolekcji PKO Banku Polskiego przypominają odwzorowanie rzeczywistości widzianej przez dziecko. Obie prace artysty z kolekcji Banku pochodzą z okresu twórczości artysty po jego wyjeździe do Francji w 1995 r. Zaprzestał wówczas tworzenia instalacji na rzecz tradycyjnych form wypowiedzi: obrazów, pasteli, akwareli. Ich dominującym tematem stał się pejzaż połączony z bajkową poetyką. Zorganizowana na przełomie 1997 i 1998 r. wystawa stworzyła szansę na zaprezentowanie mniej znanych form twórczości artysty, który najczęściej kojarzony był z realizacjami przestrzennymi. Kameralne prace na papierze to zapis wrażeń i nastrojów utrzymanych w poetycko surrealistycznym klimacie. Mocne kontrasty oddają nastój nasyconego słońcem Południa Europy. Pejzaż nie jest dosłowny, raczej teatralny, widz ma wrażenie, że bajkowy nastrój tych obrazów zbliża go do własnego postrzegania świata z okresu wczesnego dzieciństwa.

„Zofia Kulik wykorzystuje zmultiplikowane, niewielkie fotografie modela i innych motywów (znanych z wcześniejszych prac) do tworzenia Deseni. Są one inspirowane między innymi wzorami tkanin Williama Morrisa i arabską ornamentacją. Na podobnej zasadzie powstała Posadzka Holbeina (2006), element kompozycji Made in GDR, USSR, Czechoslovakia and Poland (2006). Jest to złożony ikonograficznie portret Zofii Kulik i jej wieloletniego partnera Przemysława Kwieka, oparty na słynnym obrazie Hansa Holbeina "Ambasadorowie", z atrybutami odnoszącymi się do ich działalności. (źródło: Karol Sienkiewicz, Culture.pl).

„Praca jest przykładem obrazu z wczesnego okresu twórczości artysty. Powstała tuż po dyplomie malarza w 1990 r. Wówczas Robert Maciejuk malował obrazy, w których wyraźne były echa inspiracji architekturą renesansu i perspektywą wykreślną. Na płótnach przedstawiają się pojedyncze, proste motywy architektoniczne, takie jak schody, murki, baldachimy czy okna. Każdy obraz można rozłożyć na geometryczne elementy i płaszczyzny, co sugeruje, że najważniejsza dla artysty jest konstrukcja. Tak jest również w przypadku tego dzieła. Na nieokreślonym, bladoniebieskim tle widzimy trzy dachy surrealistycznie oddzielone, wyabstrahowane od jakiejkolwiek architektury. Iluzjonistycznie ujęta perspektywa pozbawiona kontekstu staje się figurą, której perspektywicznego sensu nie rozumiemy, lub wręcz figurą niemożliwą wywołującą niepokój swoją techniczną doskonałością.

„Dzieło jest zespolonymi za pomocą sznurka fragmentami specjalnie preparowanego papieru naznaczonego autorską patyną. Kolaż „Che nel destructo” łączy w sobie elementy „starożytności” i „szlachetności”. Zbudowana addytywnie kompozycja składa się z elementów zestawionych niczym wersy dadaistycznego czy surrealistycznego wiersza. Duże i małe elementy wywodzące się ze świata wyobrażeń i zainteresowań artysty: od elementów geometrycznych (koła, trójkąty, kule), poprzez architekturę, postać ludzką (tajemniczy cień kobiety dominujący kompozycję), przedmioty (renesansowo-manierystyczny kandelabr po środku kompozycji, po prawej stronie kobiecego cienia) a zakończywszy na napisach i liternictwie.

„Suszenie elementów kamiennych” to obraz, który według samego artysty powstał w najlepszym okresie jego twórczości. Obraz jest charakterystyczny dla malarza, który buduje formy przez upraszczanie. Artysta działa znakiem, sugeruje realne kształty, które buduje za pomocą precyzyjnie dobranego koloru. Kompozycja „Suszenie elementów kamiennych" to praca niemal monochromatyczna. Skomplikowana forma budowana jest poprzez subtelną gradację odcieni czerwieni płynnie przechodzących w brązy. Tak płynne przechodzenie w ramach jednego koloru, w subtelne tonacje pokazuje wybitny kunszt malarski artysty.

Prace należą do cyklu „Zasiewów", które artystka zaczęła tworzyć w 1972 r. Wykorzystała naturalne, ekologiczne materiały, podkreślając jej biologiczny związek z przyrodą. Na czerpanym, wykonanym własnoręcznie papierze zasiała ziarna. Praca stała się przez to dziełem „żywym", podlegającym naturalnym procesom, zmiennym w czasie. Sam akt tworzenia upodabnia w tych działaniach artystkę do Matki-Natury. Związane jest to nie tylko z refleksją feministyczną (jak najczęściej jest to interpretowane), ale także z refleksją nad samym aktem tworzenia.

Artysta w kolejnych „Dziennikach” mierzy i opisuje swój prywatny czas. W charakterystyczny sposób zaznacza jego upływ na przykład stosując monotonne powtarzanie się jakiegoś modułu, kilku czarnych kresek na wielokrotnie zamalowanym płótnie. Czasem w „Dziennikach” „występują” też przedmioty układane z rzeczy których używa i potrzebuje

Praca jest przykładem rzeźby-instalacji, jakie artystka tworzyła z przeznaczeniem do przestrzeni galeryjnych i na wolnym powietrzu w latach 1988-98, a które nazywała „rekonstrukcjami drzew". Rzeźba składa się z dwóch elementów drewnianych: prostej deski oraz fragmentu z drewna przekształconego wpływami atmosferycznymi i czasem. Pod wpływem rozwarstwiania się deska zaczęła przypominać pióro ptasie, stając się na powrót formą biologiczną, żyjącą.

Oba dzieła Sempolińskiego pochodzące z 1995 r. są nowoczesnym malarstwem religijnym. Jednym z wątków charakterystycznych dla twórczości malarza były właśnie się motywy religijne w tym motyw ukrzyżowania. Artysta eksponuje nie tylko samą treść obrazu, ale i materiał, na którym namalowane są dzieła – gruba tektura. Malarz pokazywał tym, że interesuje go nie tylko dzieło, ale i jego substancja. Prace są ekspresyjną kompozycją olejną na grubej, szarej tekturze formatu 100 x 70 cm (takiej, jaka używana jest jako podłoże do opraw obrazów). Malowidła nie zakrywają całkowicie podobrazia. Niezamalowane partie tworzą coś w rodzaju bordiury dla kompozycji. Obie prace są prawie monochromatyczny, uwagę zwracają grubsze, impastowe pociągnięcia pędzlem budujące kilka wydobywających się z mroku białych akcentów.

W fotografii tej, podobnie jak w swojej całej twórczości, artysta koncentruje się na analizie materiału oraz zgłębianiu zagadnień związanych z miejscem, płaszczyzną i przestrzenią. Jest autorem tzw. obrazów prawdziwych - reliefów odciśniętych w pokrytych farbą płótnach. Malarskie piękno surowego materiału jest także dostrzegalne w jego pracach fotograficznych, przedstawiających odizolowane fragmenty rzeczywistości, na przykład fragmenty ściany, betonowej podłogi lub osypujący się tynk

Rzeźby Andrzeja Szewczyka są wykonane za pomocą ołowiu na dębowych lub olchowych deskach, umownie zwanych „ołowiami". Od lat 80. XX w. artysta począł sięgać po ołów. Krople ołowiu na dębowych deskach mogły być echem czcionek, ścinki kredek lub ołówki pamiątką liter, a wszelkie linearności i narzucone znakom porządki - wspomnieniem pisma. W tym wypadku tytuł nawiązujący do listów Franza Kafki każe też odczytać obiekt w tradycji judaistycznej. Tablice przypominają bowiem kamienne tablice Mojżesza z dziesięcioma przykazaniami lub macewy z żydowskiego cmentarza. Ten efekt można osiągnąć zestawiając obie prace z kolekcji PKO Banku Polskiego. Motyw pisma wiąże się nierozerwalnie z kwestią przemijania - pismo utrwala to, co zginęłoby wraz ze śmiercią człowieka.

Obraz jest typową dla artysty kompozycją w poziomie, na którą składają się tytułowe „przedmioty" poukładane w horyzontalne pasy, niczym w magazynie na półkach. Rozłożone systematycznie elementy-znaki charakterystyczne dla plastycznego języka Jana Tarasina. Strony artysta tytułując pracę „Narodziny przedmiotu" chciał pokreślić konkretność „przedmiotowość" i realność malowanych elementów. Malarstwo Jana Tarasina sytuuje się w pół-drogi między abstrakcyjnym symbolem a fizyczną konkretnością. Kompozycja poprzez jasne tło w kolorze zielonkawej bieli, nawiązuje do monochromatycznych prac autora, jednak zgromadzone w niej elementy są różnobarwne.

Dzieło bez tytułu z Kolekcji PKO Banku Polskiego to praca charakterystyczna dla artysty. Duży obraz należy do zespołu przedstawień psa Cygana, wiernego towarzysza malarza, który mieszkał z nim w nadwiślańskiej wsi w Męcimierzu koło Kazimierza nad Wisłą. Historia brodzącego w wodzie lub pływającego w rzece psa stała się długim, niepokojącym, anegdotycznym cyklem. Samotny pies zmagający się z różnymi przygodami, niekiedy wciągany przez nurt rzeki, niekiedy biegający wesoło z postawionym do góry ogonem, niekiedy czujnie nasłuchujący, interpretowany był przez krytyków jako alegoria ludzkiego losu. Ten pies to jakby sam artysta, który żył zestrojony z otaczającą przyrodą, fauną i florą, pogodzony ze światem. Cały cyklu spaja charakterystyczna, oszczędna, monochromatyczna kolorystyka zamykająca się w czerni i bieli oraz różnych jej odcieniach.

Tytułowa Konya-Ladik to jeden z typów tureckich dywanów. Wiele z nich pokrywa podłogi polskich mieszkań. Obraz jest dużym płótnem w formacie prostokąta odtwarzającym wiernie, w skali 1:1 pstrokaty wzór orientalnego dywanu. Orientalne ornamenty kojarzą się raczej z typowym salonem lat 80. niż z bliskowschodnią egzotyką. Wolniak wykorzystuje tę „swojskość" kształtów i wzorów. Za pomocą farby pieczołowicie utrwala fakturę i deseń kobierców, a przy okazji zwraca uwagę na kobiece zajęcia, tradycje przekazywane córce przez matkę.

Krzysztof Bednarski

Andrzej Bielawski

Marek Chlanda

Tomasz Ciecierski

Andrzej Dłużniewski

Andrzej Dłużniewski

Edward Dwurnik

Stefan Gierowski

Stefan Gierowski

Ryszard Grzyb

Ryszard Grzyb

Łukasz Korolkiewicz

Mariusz Kruk

Mariusz Kruk

Zofia Kulik

Zofia Kulik

Zofia Kulik

Zofia Kulik

Zofia Kulik

Robert Maciejuk

Zbigniew Makowski

Jarosław Modzelewski

Jarosław Modzelewski

Teresa Murak

Teresa Murak

Włodzimierz Pawlak

Włodzimierz Pawlak

Joanna Przybyła

Jacek Sempoliński

Jacek Sempoliński

Mikołaj K.Smoczyński

Andrzej Szewczyk

Jan Tarasin

Tomasz Tatarczyk

Olga Wolniak

„Król i królowa, słońce i księżyc”, 1997, rzeźba z brązu

bez tytułu, 1996, blacha

„Dobranoc”, 1995, instalacja: technika mieszana

Tryptyk bez tytułu, 1997, olej na płótnie

„Rodzaj i cień”, 1985, olej na płótnie

„Rodzaj i cień”, 1985, olej na płótnie

„Błękitny”, 1992, olej/płótno

„DCXII”, 1990, olej/płótno

„DCXIII”, 1990, olej/płótno

„Bez tytułu” (RYBA), 1992; olej/płótno

„Bez tytułu” (ŻABA), 1994, olej/płótno

„Pod wzgórzem”, 1991, olej/płótno

„Bez tytułu, 1997; karton/pastel

„Bez tytułu, 1997; karton/pastel

„Desenie 1, fotografia

„Desenie 2, fotografia

„Desenie 3, fotografia

„Desenie 4, fotografia

„Desenie 5, fotografia

„Dachy I”, 1990/91, olej na płótnie

„Chel nel destructo”, 1988, technika mieszana, tusz, akwarela/papier

„Cień kolegi”, 1995, olej na płótnie”

„Suszenie elementów kamiennych”, 1996, olej na płótnie

„Papier z ziarnem”, technika: papier i nasiona, 1996

„Papier z ziarnem”, technika: papier i nasiona, 1996

„Dziennik nr 57”, 1996, olej na płótnie

„Dziennik nr 87 c”, 1997, olej na płótnie

„Dążąc do światła”, 1996, rzeźba z drewna

„Ukrzyżowanie u św.Anny”, 1995, karton / olej

„Ukrzyżowanie u św.Anny w Kazimierzu”, 1995, karton / olej

„Tymczasowy”, 1993, fotografia

„Listy Franza Kafki do Felicji Bauer”, 1997, rzeźba, technika własna, drewno, ołów – dwie tablice

„Narodziny przedmiotów II”, 1997, olej na płótno

„Bez tytułu”, 1997, olej na płótnie

„Konya - Ladik”, 1998, olej na płótnie